De filmmaker en raamchef Fow Pyng Hu heeft drie restaurants in de stad. Hij laat zich inspireren door Amsterdam, Tokyo en alles daartussenin. Dit keer schrijft hij over een populaire vaatwasser die in het Noorderpark is aangevallen met een mes. Vorige week waren we diep geschokt door het vreselijke nieuws dat onze geliefde vaatwasser in het Noorderpark met een mes was aangevallen. Ze is in het ziekenhuis opgenomen. We kennen haar als een lieve, hardwerkende vrouw. De gedachte om in dergelijk geweld te geraken is moeilijk te verdragen. Het kan niet worden verzoend met je persoonlijkheid en zeker niet met je levensloop. Als politieke vluchteling uit Tibet heeft ze een lange weg afgelegd om hier haar leven op te bouwen. Ze was net begonnen met haar Nederlands. Haar Engels is leuk, maar niet goed genoeg voor diepe gesprekken. Het weerhield ze er toch niet van om het te proberen. Hoewel we elkaar niet helemaal begrepen, was het duidelijk dat hun verhalen een open oor verdienen. Zo vertelde ze me hoe ze via de Himalaya naar Nepal vluchtte en hoe ze in India terecht kwam. Waarschijnlijk verbleef ze daar enkele jaren voordat ze als vluchteling in Nederland werd toegelaten. Soms liet ze me foto’s zien van haar familie in Tibet. Foto’s die we kennen van documentaires: weiden met yaks en lachende kinderen met knalrode wangen in Tibetaanse kleding. Als ik deze foto’s zie, lijkt het alsof ze met een tijdmachine in onze keuken zijn gevallen. Met tranen in haar ogen liet ze een foto van haar broer zien; Na een demonstratie werd hij met geweld gearresteerd. Dan begrijp je waarom ze hier terecht is gekomen. Toen ze eenmaal van streek was op haar werk. Haar fiets was gestolen, ze was naar een winkel gegaan terwijl haar fiets met een boodschappentas en de iPhone buiten stond. Een leuk principe, mits mensen goed zijn. Maar deze onschuld wordt meedogenloos gestraft in hartje Amsterdam. We hebben van haar een interessant inzicht gekregen in het eten van dieren. Vlees of vis was mogelijk, maar onze visstand was een zonde. Hiervoor gebruiken we veel kleine vissen. Voor een Tibetaan telt het aantal zielen dat je eet, niet de grootte van het lichaam. We kunnen er allemaal om lachen. Ik ben er trots op dat ze zich met alle medewerkers thuis en vrij voelt in ons bedrijf. En de andere medewerkers zijn trots om deel uit te maken van deze verzekering. Daarom worden we zo erg aangevallen door zoveel liefde en moed. We hopen dat ze snel en succesvol kan herstellen.
Categorieën: Uncategorized

0 reacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *